Informatie over uw opties

BEHANDELING 1: CAP

Hieronder volgt het verhaal van Jos de Vries.
Jos is 75 jaar en is behandeld voor darmkanker met CAP

“Het begon eigenlijk toen ik bloed ontdekte in mijn ontlasting. Ik dacht: dat is niet goed. Dus ik ben gelijk naar de huisarts gegaan. Na allerlei onderzoeken in het ziekenhuis kreeg ik de uitslag: darmkanker. Nou ben ik niet meer de jongste, maar mijn wereld stond wel even op zijn kop. En dan moet je ook nog een beslissing nemen. De dokter legde mij uit dat er voor mij 2 soorten chemotherapie mogelijk waren: CAP of CAPOX. CAP is de afkorting voor capecitabine en CAPOX voor capecitabine en oxaliplatin. Er zat geen verschil in die behandelingen qua overlevingskans of hoe lang ik nog zou leven, maar bij CAPOX is de kans groter dat de kanker in grootte afneemt.

Eerst twijfelde ik om CAPOX te nemen, want ik wilde een zo groot mogelijke kans dat de tumor zou krimpen. Maar dan ga je denken over bijwerkingen die erger zijn dan bij CAP. En CAPOX was nog zwaarder voor de conditie. Dat wilde ik niet. Ik zwem nog regelmatig en heb thuis een piano staan waar ik graag achter zit. Dat wilde ik allemaal kunnen blijven doen. Dus het werd de CAP behandeling

Dat zijn pillen. Ik moest elke dag 2 keer die pillen innemen. En dat 2 weken achter elkaar. Na die 2 weken moest ik 1 week stoppen en hoefde ik niks in te nemen. En daarna begon ik weer met 2 weken pillen innemen. Zo ging dat door. Eerlijk gezegd vond ik t vervelend; al die tabletten. Ik heb altijd al een hekel gehad aan medicatie.

Ik wist dat door die pillen, je conditie achteruit gaat en dat je dan waarschijnlijk niet alles meer kunt blijven doen. Toen ik eenmaal begonnen was met die behandeling, merkte ik dat ik ontzettend moe werd. Ik had geen energie meer om te zwemmen. Dat vond ik wel jammer, maar piano spelen ging gelukkig nog wel.

Tijdens de behandeling kreeg ik ook last van bijwerkingen. Ik had wel een paar keer op een dag diarree, dat komt voor bij de helft van de patienten. Mijn ontlasting werd heel dun en waterig en ik had ook buikkrampen. Heel vervelend. Ik kreeg wel tabletten om die diarree een beetje te stoppen, maar ben toch gewicht verloren. Gelukkig duurde het bij mij geen weken achter elkaar en was het niet zo erg dat ik 7 keer of vaker op een dag met diarree op de toilet zat en uitgedroogd raakte. Want als je het zo erg hebt en die diarree-tabletten werken niet genoeg dan moet je zelfs naar het ziekenhuis. Dan  geven ze je een infuus vocht om uitdroging te voorkomen. En mensen die een stoma hebben moeten dat zakje vaker verwisselen. Maar die heb ik gelukkig niet.

Een andere bijwerking is het zogenaamde handvoetsyndroom. Die heb ik, net als ongeveer de helft van de patienten ook aan den lijve ondervonden. Mijn voetzolen en handpalmen werden helemaal rood en ook schilferig. Ik ben toen begonnen met insmeren met creme om mijn huid soepel  te houden. Maar het vermindert het probleem niet. Ik kreeg op een gegeven moment zelfs blaren en zweren. Het leek wel of ik op pijnlijke kussentjes rondliep. Dat was echt geen pretje! Wat mij gelukkig wel bespaard is gebleven, is een bijwerking die soms voorkomt: namelijk dat je pijn op je borst kunt krijgen, door vaatkrampen van de kransslagaderen van je hart.

Toen ik uiteindelijk klaar was met de hele behandeling, verdwenen ook al die ellendige bijwerkingen weer. Ik trek in het zwembad weer net zoveel baantjes als vroeger. Ik geniet van elke dag. Carpe Diem. Pluk de dag!

BEHANDELING 2: CAPOX

Hieronder volgt het verhaal van Cor van de Berg.
Cor is 73 jaar en is behandeld voor darmkanker met CAPOX

“Ik weet nog  dat de arts mij vertelde dat ik darmkanker had. Ik had wel vaak buikpijn, maar het was toch schrikken. De arts vertelde mij dat ik chemotherapie nodig had. Tja… dan sta je ineens voor allerlei beslissingen. Ik moest kiezen uit 2 soorten chemotherapie: een behandeling met alleen CAP of een behandeling met CAPOX. CAP betekent capecitabine en OX betekent oxaliplatin. Als je kiest voor CAPOX, bestaat de behandeling dus uit 2 onderdelen. En wat ik begrepen heb, is dat je die OX nooit alleen krijgt. Dan werkt ie niet goed. Dus altijd samen met CAP.

Voor mijn overlevingskans maakte het niks uit welke behandeling ik koos, en ook niet voor hoe lang ik nog zou leven. Maar bij CAPOX zou de kans groter zijn dat de kanker in grootte zou afnemen. Ik vond dat best een moeilijke keuze, want CAPOX was wel zwaarder voor mijn conditie en kon meer bijwerkingen veroorzaken dan CAP. Maar ik had ondertussen al zoveel pijn van de tumor, dat ik het toch belangrijker vond dat de kans groot was dat die kanker kleiner werd. Dus ik koos voor CAPOX.

CAP zit in tabletten. Ik moest ze 2 keer per dag innemen. Maar na 2 weken had ik 1 week rust. Dus steeds 2 weken wel en dan 1 week niet. Voor OX moest ik aan het infuus 1 keer in de 3 weken. Daarvoor moest ik op en neer naar het ziekenhuis. Naar het oncologische dagcentrum. Dan lig je daar in een zaal waar allemaal mensen tegelijk behandeld worden. Met z’n allen aan het infuus. Was wel confronterend. Want sommige mensen lagen er doodziek bij.

De arts legde mij uit dat de CAPOX behandeling een zware impact heeft op je conditie en dat ik er rekening mee moest houden dat ik tijdens mijn behandeling niet alles kon doen. Nou dat was niet gelogen. Toen ik eenmaal begonnen was met die chemo kon ik niet meer met Toby, onze hond, een eind over de hei wandelen. Daar was ik echt te moe voor.  Ik lag toch wel vaak een hele dag op de bank. Viel niet altijd mee kan ik je verzekeren.

Ik kreeg ook last van een aantal bijwerking. Door de CAP-pillen kreeg ik diarree en op mijn voetzolen en handpalmen allemaal kloven en blaren. Jemig dat deed zeer. Ze noemen dat handvoetsyndroom. Ik heb gelukkig nooit last gehad van vaatkrampen van de kransslagaderen van mijn hart. Dat schijnt ook soms voor te komen.

Nou, dan nog over die OX. Het ergste waren die tintelingen en het branderige gevoel in mijn handen en voeten na het infuus. Neuropathie heet dat en iedereen die OX krijgt heeft daar last van. Dan zijn de zenuwen beschadigd. Het was het ergste zo’n 5 dagen na het infuus en dan werd het gelukkig minder. Maar vooral de eerste dagen na het infuus leek het alsof ik met mijn vingers in het stopcontact zat. Dan kon ik niet eens een koud glas frisdrank vasthouden. Want door kou wordt die pijn alleen maar erger. Sommige mensen hebben erge neuropathie. Dat is erg pijnlijk en het kan dan moeilijk zijn om te schrijven of knopen dicht te maken. Ik heb wel van andere mensen gehoord dat hun handen zelfs helemaal gevoelloos werden. Helaas zijn die tintelingen bij mij nooit helemaal weggegaan, maar het is wel minder geworden.

Ik ben nu klaar met de chemotherapie. En ik wandel weer heerlijk met Toby over de hei, die nu prachtig in bloei staat.